
As mulleres teñen
o peito canso
e labregan as sombras
para non esquecer
o son das árbores,
as fontes da auga,
a palabra afogada
das bágoas.
As mulleres teñen
o peito canso.
Elas que sosteñen a terra
xunto aos seus homes,
coas súas mans,
que os amaron entre o lume
e ensináronlle esconxuros.
Elas, víronse acaladas,
pola palabra falaz,
a tempa manchada,
acaladas.
As mulleres teñen
o peito canso,
e os seus homes
tamén choran,
e secan as súas bágoas,
nunca deixaron de crer
nas súas deusas.
Eles coñecen
os segredos
das raíces do carballo,
a herba, o orballo,
o verde misterioso
das follas.
Coñecen
que home e a muller
teñen a mesma madeira.
Precioso
Me gustaMe gusta
Gracias
Me gustaMe gusta
no hace falta ser gallego para entenderlo
Me gustaLe gusta a 1 persona
Gracias Juan Miguel. Un abrazo
Me gustaMe gusta
Reblogueó esto en Acuarela de palabrasy comentado:
Me encantó leer en gallego! -la lengua de mis padres. Además, precioso el mensaje. Saludos!
Me gustaLe gusta a 1 persona
Gracias!!!!!! ❤
Me gustaLe gusta a 1 persona
Eres una gran poeta. Te leo hoy desde un hospital…acaso importa? Gracias por hacer que este tránsito sea más llevadero.
Me gustaLe gusta a 1 persona
A mi si me importa. Mucha fuerza!! No se si se puede mandar energía con el pensamiento, pero vale la pena intentarlo. Te mando la mía. Gracias por tus halagos, pero especialmente gracias por lo que encierra tu mensaje, me honra. Un fuerte abrazo!!
Me gustaMe gusta